هیچ لذتی بی رنج نیست. مشغولیات من هم خالی از رنج و زحمت نیست. باید آن قدر عزت نفس داشته باشم که بتوانم شکل کریه خود را روبرو ببینم و نترسم نه انکه فورا صورتی زیبا و لی ساختگی بر آن بگذارم و زشتی واقعی را به زیبایی تبدیل کنم.در باطن خود دقت میکنم و میبینم قبله آمالم مال و منال است و هیچ نعمتی را بیشتر از اینها نمیخواهم و در عین حال از دیگران که مال و مقام دارند متنفرم. میبینم که هرچه تمنا و آرزو میکنم به ضرر غیر تمام میشود ولی نفع خود را چنان واجب و بسزا میدانم که منافع دیگران را نادیده میانگارم. میبینم که از غیبت و تحقیر دیگران خرسند میگردم و از یک مضمون بکر ولو انکه شالوده حیات یکی را واژگون کند نمیگذرم. میبینید؟ هرچه خوبان همه دارند من تنها دارم. چه منطره زیبای مقدسی است تماشای روحی که به یاری روحی دیگر برخیزد و جان تاریکی که جانی تیره را یاری کند. تماشای نادان بی تمیزی که از بدبختی وجود زشت کریهی متاثر گردد و دوزخی پاک طینتی که با مروت و ترحم خویشُ بدکار نیکبختی را متنبه سازد. تماشای حیوانی که به آدمی درس انسانیت می اموزد. اگر خر مسکینی بارکش ُ که شامگاه خسته و ناتوان در چنین راه سراشیب صعبی ُ ارابه یی سنگین را بزحمت منحرف میسازد تا غوکی مجروح را زنده گذارد قطعا چنین خری از سقراط بهتر و از افلاطون برتر است.